Voor rouwen bestaan geen regels. Ieder mens verwerkt

verdriet op zijn of haar eigen manier. Verbeeld je de kwaliteit van leven in een horizontale lijn, dan kun je een verlies zien als een kuil of neerwaartse piek. Waar de ene persoon tot op de bodem moet om zich te hervinden, springt een ander er ogenschijnlijk luchtig overheen. Het een is niet beter dan het ander, het hangt af van wie je bent en hoe je omgaat met tegenslag. Na de rouwperiode blijft de kwaliteit van leven voor een deel van de mensen lager. Anderen redden zich, vaak

tot hun eigen verrassing, beter dan ze hadden gedacht.

Soms lijkt het of iemand na een ingrijpend verlies wel heel snel de draad weer oppakt.

Misschien is er op dat moment geen ruimte om te rouwen, dat wil niet per se zeggen dat het verdriet onverwerkt blijft. Rouwen wordt een probleem als het je na langere tijd nog zo in beslag neemt dat je nergens van kunt genieten. Of dat je heftig reageert op andere gebeurtenissen, zoals een nieuw verlies of de geboorte van een kind. Het verdriet gaat je dan in de weg zitten.

Vaak voelen mensen zelf aan: zo kan het niet langer. Dat is het moment om hulp te vragen.